Środa

Zaglądam wgłąb siebie.

Powoli.

Nieśmiało.

Odsłaniam zakamarki swojej duszy.

*          *          *

Od dawien dawna pisałam pamiętniki.

Zebrało się tego kilkanaście zeszytów.

Po przeprowadzce wylądowały w pudełku.

Pudełko mieszka w szufladzie.

Jakiś czas temu pomyślałam, że powinnam je przeczytać.

Że kryją się tam odpowiedzi, których szukam i których potrzebuję.

Ale nie mogę.

Nie mam tyle śmiałości, żeby zaglądać w głowę Małej Dziewczynki, która to pisała.

Nie mam odwagi, żeby przeżyć jeszcze raz to, co działo się z Nastoletnią Mną.

O tak wielu rzeczach chcę zapomnieć.

O tak wielu sprawach nie chcę myśleć.

Tak wielu momentów z mojej przeszłości się boję.

I upycham pudełko jeszcze głębiej w szufladzie.

*          *          *

Wszystko to, co się dotychczas w moim życiu zdarzyło, ukształtowało to, kim teraz jestem.

Jestem kimś, kto wyciąga wnioski.

Kto zastanawia się nad przyczynami i skutkami.

Ale taka jestem teraz.

Kiedyś tak nie było.

I może to mnie przeraża.

Ta naiwność, która niegdyś mnie przepełniała.

Ta ufność i wiara.

Czasem patrzę w lustro i nazywam się głupią.

Głupią i naiwną.

*          *          *

Jak byłam Małą Dziewczynką to marzyłam o tym, żeby "być sławną".

Ale nie marzyłam o aktorstwie czy piosenkarstwie.

Gdzieś głęboko w mojej głowie siedziała myśl o tym, żeby coś w życiu zrobić.

Takiego, żeby wszyscy o mnie usłyszeli.

Żeby znali moje nazwisko.

Żeby docenili moje osiągnięcia.

A potem świat pokazał Małej Dziewczynce co to znaczy po prostu przeżyć.

Co to znaczy kopanie przez życie.

I jakie to osiągnięcie kiedy wychodzi się z tego z twarzą.

*          *           *

Jestem silniejsza.

Ale ta Mała Dziewczynka nadal jest smutna.