Rodzinne...

... perypetie mam nie od dziś.

Chyba nawet mogę powiedzieć, że do nich przywykłam.

Chociaż w zasadzie, to bardziej przywykłam do faktu ich posiadania, niż do samych perypetii.

Moja Szanowna Rodzina nie szczędzi mi wrażeń.

I piszę to ze świadomą ironią i cynizmem.

Dla tych mniej odpornych na ironiczno - cyniczne wypociny: zapraszam kiedy indziej, bo dziś cały post taki będzie.

Chyba po prostu muszę się "wygadać".

*          *           *

Kiedy miałam 10 lat Mama wybrała samodzielny żywot.

Bez dzieci, bez męża.

Najpierw było mi smutno, potem nie bardzo wiedziałam o co chodzi. Potem przeszłam w stan permanentnego wkurwienia. Co głośno i wulgarnie okazywałam. Dorośli wokół mnie nazywali to "młodzieńczym buntem". A było zwykłym, prostym płaczem dziecka, które zostało samo.

*           *            *

Kiedy miałam 10 lat i Mama wybrała samodzielny żywot, Tata popadł w pracoholizm.

Szedł do pracy wczesnym rankiem, wracał w środku nocy.

A obok mnie została moja Młodsza Siostra, którą ktoś musiał się zająć.

A zatem: przed moją szkołą, szłam z nią do zerówki. Po szkole ją stamtąd odbierałam. Potem robiłyśmy zakupy. Wracałyśmy do domu. Robiłyśmy obiad. Potem lekcje. Pranie. Spać.

I tak kurwa każdego dnia.

Matka Polka Dziesięcioletnia.

*           *           *

Przez lata wysłuchiwałam żali i pretensji mojego Taty do całego świata.

*           *            *

Kiedy miałam 18 lat i wszystkie powyższe wydarzenia były już za mną, Tata oznajmił, że dostał propozycję pracy w Stolycy.

I że będzie przyjeżdżał na weekendy.

I wszystko fajnie.  Tylko że: to w tygodniu Gnida rozpanoszył się na dobre argumentując swoje działania pięściami.

To w tygodniu Młodsza zaczęła wagarować.

To w tygodniu musiałam się z tego tłumaczyć jej wychowawczyni.

To w tygodniu musiałam chodzić do pracy.

To w tygodniu dba się o dom, o rachunki, o zakupy. I o całą masę innych pierdół. 

*          *          *

Kiedy miałam 18 lat, żeby było mało, okazało się, że Mama jest w ciąży.

Na świecie pojawił się Młody.

*          *           *

Kiedy miałam 21 lat, Tata miał wypadek samochodowy.

Spędziłam tydzień w szpitalu. Potem kolejny tydzień nia spałam, czuwając przy jego łóżku w domu. Kiedy przywiozłam go do szpitala, wymusiłam na lekarzach, żeby się nim zajęli. Na swoje ówczesne możliwości, poruszyłam niebo i ziemię. Stan krytyczny. Kolejna operacja. Kolejne dni spędzone w szpitalu.

A potem rzeczywistość powypadkowa - policja, odbieranie i podpisywanie dokumentów, załatwianie spraw związanych z żałosnymi szczątkami samochodu, sprawy w sądzie.

Ot, taka sobie szara rzeczywistość 21 - latki.

*           *           *

Kiedy miałam 24 lata, Mama oznajmiła, że wyjeżdża.

Na południe Polski. Do Bogatyni. Szukać lepszego życia.

Które chyba nie nadeszło.

*           *            *

Mam 25 lat.

Tata ma mnie w dupie. Dzwoni raz w tygodniu. Kiedy się widujemy, nie mamy sobie kompletnie nic do powiedzenia.

Siostra ma swój świat, do którego nie wpuszcza absolutnie nikogo. Od czasu kiedy zamieszkałam z Misołakiem, została w zasadzie sama.

Mama ma stwierdzoną depresję. Leczy się.

*          *           *

Ot, taka sobie historia rodzinna.

W ogromnym skrócie.

Taka, jakich wiele.

Ale moja.

Często brak mi sił. A czasem zastanawiam się dlaczego nie mogę mieć normalnej rodziny? Takiej z niedzielnymi obiadami, z dobrym słowem i wsparciem. Takiej, w której to rodzina martwi się o mnie a nie odwrotnie. Takiej, w której nie ma zawiłości rodem z "Dynastii".

Dlaczego muszę dostawać smsy od Mamy, która nie daje sobie rady z samą sobą?

Dlaczego muszę co tydzień wysłuchiwać tych samych, pustych, nic nie znaczących zdań od Taty?

Dlaczego nie potrafię spotkać się na plotkach przy kawie z Siostrą?

...

Szlag mnie trafia momentami. Złość mnie dopada. Rozżalenie. Niezrozumienie.

To wszystko na dziś.