Odskocznia

Wczoraj zrobiłam sobie wolne od pracy.

Urlop na żądanie.

Spakowaliśmy z Misiołakiem kapcie, szczoteczki do zębów, ciepły sweter.

Wsiedliśmy do pojazdu.

I pojechaliśmy na wieś.

Na chwilkę.

Odpocząć. Odsapnąć.

Potrzebowałam tego nieziemsko.

Wszystko wokół jakby działo się przeciwko mnie ostatnimi czasy.

A przecież miałam się nie denerwować.

*          *          *

Pani Endokrynolog stwierdziła, że przy takim systemie pracy, nigdy nie wyjdę na prostą z wynikami. Że nie opuści mnie zadyszka, całodobowe zmęczenie. I do tego jeszcze bliżej nie wyjaśnione zawroty głowy, z którymi nie mogę się za nic uporać.

A zatem, mam do wyboru - albo starać się ogarnąć zdrowotnie przy obecnym stanie rzeczy, albo rzucić pracę i podciągnąć wyniki. W październiku wizyta w WCO. Tam pewnie wyniki też nikogo nie zachwycą. Ale co mam zrobić?! Pewnie powinnam podjąć decyzję, co jest dla mnie najważniejsze. Ale! Żyć też z czegoś muszę!

Cholera! Szlag by to trafił!

*          *          *

Misiołak mi dzisiaj powiedział, że dzięki mnie, nauczył się cieszyć z każdego dnia.

Czerpać z każdego dnia to, co najlepsze.

Że nauczył się patrzeć w niebo i cieszyć się ze słońca.

A ja wyruszam zaraz do łazienki po różowy lakier do paznokci.

I ciśniemy dalej na różowo - dosłownie i w przenośni. Na paznokciach i w głowie!