Sobota

Czy macie czasem tak, że boicie się kiedy pęknie mydlana bańka w której przyszło Wam żyć?

Czy pytacie samych siebie kiedy skończy się sen, który sobie wyśniliście?

Czy łypiecie czasem za ramię w poszukiwaniu tego czegoś, co zburzy spokój?

*          *          *

Doznaję spokoju.

Tego, czego tak długo mi brakowało.

Tego, czego tak bardzo pragnęłam.

Tego, na co miałam taką nadzieję, że ktoregoś dnia nadejdzie.

Przyszedł.

Zapanował.

Zawładnął.

*          *         *

Głowa zaczyna się cieszyć.

Małymi codziennościami.

Powrotem z pracy, kiedy dzień dopiero wstaje.

Widokiem kolorowych, jesiennych liści.

Wiatrem pachnącym morzem.

Śniadaniem jedzonym w spokoju i bez pośpiechu na czerwonej kanapie.

Czasem, który nagle się znalazł.

Na malowanie paznokci, czytanie książek, odpoczynek i na nicnierobienie.

Na to, żeby przystanąć.

Żeby zastanowić się, wyobrazić sobie, co będzie dalej.

*          *          *

Usłyszałam ostatnio, że trzeba umieć pogodzić się z tym, że coś może nie pójść po naszej myśli.

Że nasze życie może potoczyć się zupełnie inaczej, niż sobie to wymyśliliśmy.

I że da się to zrobić, jeśli jesteśmy pogodzeni ze sobą.

Banał.

Ale jakże trudno powiedzieć sobie prosto w oczy, że jesteśmy ze sobą pogodzeni. Że jesteśmy z siebie zadowoleni niezależnie od wszystkiego. Że damy sobie radę bo w siebie wierzymy.