Nowości kilka

Powiem i ogłoszę to wprost! - prosto z mostu - tak najłatwiej!

A więc:

rezygnuję (całkowicie świadomie) ze wspaniałych usług EnEfZetu.

Rezygnuję z kolejek, z olewactwa i z masówy jaką owa firma prezentuje.

Rezygnuję z wykłócania się o każdą receptę, o każde skierowanie i o rozmowę dłuższą, niż przewiduje ustawa.

Rezygnuję z każdorazowego przypominania o sobie mojej pani doktor. 

Rezygnuję z każdorazowego opowiadania, ciągle na nowo, o swoich "przypadku".

Rezygnuję z czasu marnowanego za każdym razem na czytanie mojej karty. 

Rezygnuję z braku jakiejkolwiek rozmowy.

Rezygnuję z braku możliwości przesunięcia wizyty (no chyba że chciałabym się umówić na następny rok) i z kolejek na najbardziej podstawowe badania.

A do tych, co się zaraz oburzą - że niby trzeba się leczyć państwowo, że to takie niby pewne i najlepsze i że było nie było to Wojewódzkie Centrum Onkologii - mam to w dupie! Jak chcecie, to się tam leczcie! Ja mam dość!

Znalazłam inną opcję, lepszą. Spokojniejszą. Pewniejszą.

I zamierzam z niej korzystać.

Zatem przy nadchodzącym poniedziałku wykonam telefon i się umówię - tak jak będzie pasowało MNIE a nie pani doktor.

Zabiorę "dokumentację" z WCO. I okażę nowemu Medycznemu Szamanowi.

A potem zobaczymy co się wydarzy.

*            *             *

Mijają dni i przyszła jesień.

Zimno, szaro i buro.

Słoneczko nieśmiało i rzadko wygląda zza chmur.

Brak mi go.

*            *             *

Przyjechała Mama z Młodym.

Staram się z nią rozmawiać. Znaleźć wyjście z trudnej sytuacji. Pomóc.

Ale odbijam się od muru, który wokół siebie zbudowała.

Niby się uśmiecha, niby wszystko rozumie.

Ale to chyba tak nie działa.

W oczach ma smutek, na który ja nie umiem nic poradzić.

A bardzo bym chciała.

Czy to jest właśnie ten moment, kiedy role się odwracają?

Kiedy to dzieci pomagają swoim rodzicom?

Miałam zawsze nadzieję, że będę im pomagać w jakiś inny sposób. Ale widocznie tak miało być. Oby tylko starczyło mi sił...

*            *          *

Mama spytała mnie wczoraj, czy byłam na nią zła, kiedy rozstając się z Ojcem, wyprowadziła się z domu.

Co miałam jej odpowiedzieć?

Że płakłam całymi dniami?

Że nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego tak się stało?

Że Ojciec zrzucił na mnie wszystkie obowiązki związane z domem i moją Siostrą?

Że mając 11 lat, nie ogarnia się takiej "kuwety"?

Ech...

Dziękuję za:

- Misiołaka, co mi prawi ostatnio same komplementy

- plany "lekarskie" i nie tylko

- rysunki od Młodego

- wolno pitą zieloną herbatę w leniwy sobotni poranek

- za spacerowe plany na popołudnie